Έτος έκδοσης:   2018
 Διατίθεται στο εμπόριο από:   Αύγουστος 2018
 Σελίδες:   218, Χαρτόδετο
 Για πληροφορίες και παραγγελίες γράψτε στο:  fortess76@yahoo.it
 
 [...]  ίσως, ένα από τα καλύτερα φιλοσοφικά δοκίμια στα ιταλικά αυτών των πρώτων είκοσι ετών του αιώνα. Πράγματι, περισσότερο από αυστηρή φιλοσοφία, δεν θα δίσταζα να μιλήσω για μεταφυσική. Και όταν τολμάς να θίξεις τη «philosophia prima», το μυαλό όσων αγαπούν ένα συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας δεν μπορεί να μην τρέξει σε έναν συγγραφέα -που ήταν πάντα αγαπητός σε εμένα, en passant- όπως η Elémire Zolla από το Τορίνο, και εν προκειμένω στο αριστούργημά του του 1971, What is Tradition , και πιο αναλυτικά στο τέταρτο κεφάλαιο του δεύτερου μέρους, "What is Satanism", το οποίο, χωρίς φόβο υπερβολής, μπορεί εύκολα να συγκριθεί η Φιλοσοφία του διαβόλου , και τα δύο για την πνευματική αξία και την ποιότητα της γραφής που για τα θέματα που θίγονται.  Η αρχη  είναι μια κριτική, πράγματι ένα ακριβές (και αιχμηρό) αντίγραφο μιας παλιάς κριτικής του 1979, υπογεγραμμένη από τον Γερμανό μαρξιστή Franz Fuhmann (1922-1984), ενός από τα φανταστικά διηγήματα των Ernst TA Hoffmann, Ignazio Denner [1814] . Από εδώ, το βλέμμα του συγγραφέα πηγαίνει στο εγελιανό υπόβαθρο του ίδιου του Φούμαν για να διακινδυνεύσει μια εξαιρετικά πρωτότυπη κριτική σε μια από τις πιο γνωστές (και συζητημένες) «φιγούρες» της φαινομενολογίας του πνεύματος , τη διαλεκτική του δουλοπάροικου, την οποία - ευχαριστώ επίσης σε μελέτες για τη γέννηση των αρχαϊκών κοινωνιών του Γάλλου φιλοσόφου και ανθρωπολόγου René Girard και στις διαισθήσεις ενός από τους κύριους καθολικούς φιλοσόφους του περασμένου αιώνα, του Jacques Maritain - εντυπωσιάζεται μια θεολογική ανατροπή που υπονομεύει την υποτιθέμενη λογικο-ορθολογική ουσία και αποκαλύπτει, πράγματι, το κερδοσκοπικό υπόβαθρο εμποτισμένο με αποκρυφισμό, εσωτερισμό, εν τέλει σατανισμό, μια πολύ βαριά πολιτιστική κληρονομιά που προορίζεται να ρίξει ένα περισσότερο από απαίσιο φως στη φύση της θέλησης του Νίτσε για εξουσία και της οποίας οι ρίζες θα βυθίζονταν όχι λιγότερο από την ορθολογική υπεροχή του το ιερό και αδιαμφισβήτητο «cogito» καρτεσιανό, πάνω στο οποίο στηρίζεται η ίδια εγελιανή διαλεκτική και, ως γνωστόν, όλο το πλαίσιο του σύγχρονου στη μεταχριστιανική. Το έργο, λοιπόν, τοποθετείται ρητά στην ίδια γραμμή - τόσο που μπορεί να θεωρηθεί ιδανική συνέχεια, αλλά με λίγη περαιτέρω τόλμη! - του αριστουργήματος του 2001 που υπογράφει ο Glenn Alexander Magee, ο Hegel και η ερμητική παράδοση , που έφερε επανάσταση στις μελέτες για τον Γερμανό φιλόσοφο, όχι μόνο στον αγγλοσαξωνικό κόσμο, αλλά για το οποίο ελάχιστα μιλούσαν στην Ιταλία λόγω της παράξενης πολιτικής -πολιτισμική προετοιμασία στην οποία δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χώρος -ούτε, πολύ λιγότερο, η επιθυμία- να μείνει [...]
 
 ( Masimo Rodriguez )